Zły czas

Chyba jakieś fatum zaczęło krążyć nad naszą rodziną. Fatum, które nie lubi komórek. Ale może napiszę po kolei. Wszystko zaczęło się od naszego urlopu, kiedy to starsza córka zgubiła swój nowy telefon, który miała od ośmiu dni. Włożyła go do płytkiej kieszeni spodni skąd po prostu jej wypadł. Nic nie dały poszukiwania. Telefon przepadł. Na szczęście szybko zablokowaliśmy numer, więc nikt nie zdążył naciągnąć nas na koszta.
Po powrocie z urlopu okazało się, że telefon młodszej córki oddany czas jakiś temu do reklamacji, nie nadaje się do naprawy gdyż stwierdzono ślady zamoczenia. Na szczęście w domu znalazły się jeszcze jakieś stare komórki i dziewczynki mają je teraz do czasu, kiedy przysługiwać im będą nowe.
Szalę goryczy przelał dzisiejszy dzień, kiedy to w pracy skradziono mi komórkę. Nie podejrzewam nikogo z współpracowników, ale kręci się u nas dużo różnych osób, a ja nieopatrznie zostawiłam ją na wierzchu. Strata telefonu to jedno, a strata wszystkich kontaktów (w tym wielu służbowych) to drugie. Problem, że nie wszystkie numery dam radę odzyskać. Dobrze, że chociaż można numer telefonu zachować. Bo wszystkie stare komórki znajdujące się w domu zostały zagospodarowane przez córki, zatem musiałam sobie kupić nową.
Do tego na pocieszenie nie mogę zabrać się za jakąś odstresowującą robótkę, bo muszę skończyć sweterek, który w sobotę wraz z nową właścicielką ma wyjechać do sanatorium. Eh, życie...
Wybaczcie, ale dziś bez zdjęć. Po prostu musiałam się Wam wyżalić.

Odpowiadając na komentarze:
aniu, beso_78, Przemku, Małgosiu,Zulko, Yrso, Agnieszko M. cieszę się, że podobają się Wam wybrane przeze mnie modele. W Małej Dianie rzeczywiście często można znaleźć coś wartego uwagi.
Jo-hanah ja już nie umiem jeździć samochodem bez robótki. Nawet mąż się do tego przyzwyczaił i przed podróżą pyta czy zapakowałam robótkę:-)